SOKAK FOTOĞRAFLARI - 3

Fotoğraf: Felix LUPA

Yazı: Özgür ATAK

Kamuya açık alanlardaki fotografik nesneler ilk bakışta biraz garip daha doğrusu sıra dışıymış gibi algılanır. Gündelik yaşantıdaki karelerin her biri fotoğrafı çeken kişi tarafından bundan önceki on yıl içinde belki de en çarpıcı en önemli karelermiş gibi hissedilir.

Fakat sokak fotoğrafçılığı ne yazık ki bundan oldukça farklıdır. Kuşkusuz bu alanda faaliyet gösteren kişi sayısı kadar tarz ve yöntem olduğu baştan kabul edilmelidir. Fakat birini diğerinden daha “başarılı” kılan, çok daha etkileyici olduğunu gösteren şey nedir? Kimileri “teknik” diye söyleneceklerdir. Fakat ne yazık ki yanılıyorlar. Burada kast ettiğim şey iğne deliği düzeneğiyle bile anlık, efsanevi kareler yakalanabileceği değil. İhtiyaç olunan temel şeylerin başka şeyler olduğunu anlatmaya çalışıyorum: Zaman, sabır, yorulmak bilmeyen ayaklar ve en nihayetinde neyi seçeceğini bilen bir göz.

Bir sadelik abidesi olan büyük usta Elliot Erwitt; Fotoğraf, gördüğümüz şeylerden ziyade onları görme şeklimizle ilgilir.

Özetle sokak fotoğrafından ne anladığımız ve sokakta fotoğraf çekerek aslen ne yapmak istediğimizi netleştirmeliyiz. Bir fotoğrafçının bunu en iyi şekilde koyması gerekiyor. Öte yandan didaktik bir tavır her ne kadar tersine inanılsa da çalışmıyor, iş görmüyor. İzleyici aptal yerine koymanın başka bir ifadesi haline geliyor ve bunaltıyor. Basmakalıp ifadelerden ve genel geçer, sözde insani meseleler hakkında zorlama çekim çabalarıyla sorunların üzerine gidilemiyor, çözülemiyor.

Gerçekten yapılan işte bir incelik, farklılık ve özgünlük olmalı. O fotoğrafı diğerlerinden ayırmalı. Adeta bir elek işlevi görmeli ki izleyici o elekten geçemesin. Orada kalakalsın.